Οι χαμηλοί τόνοι τον λέξεων που επιλέγει, ο γεωμετρικός του λόγος, οι απαλές γραμμές των σκίτσων, ή οπτική και τελείως ήρεμη ματιά του διεισδύει με μεγάλη, αλλά και η εύστοχη παρατηρητικότητα σε πολύ μεγάλο βάθος, στα θέματα που τον απασχολούν, πολύ περισσότερο από εκείνους τους κραυγαλέους δυναμικούς δημιουργούς.
** Μένοντας για λίγο τώρα στα δυο αστεράκια θα αλλάξω το μοτίβο μου για να δω άλλες πτυχές στην πολύπλευρη αντιμετώπιση που χρειάζεται να γίνει πάνω στην σκιτσογραφική του εργασία, αλλά και των κείμενων που συνοδεύουν τα σκίτσα, για να σταθούμε σε ένα λόγο, σε λέξεις ζυγιασμένες μετρημένες απαλές αλλά που προβληματίζουν σε ένα κυρίαρχο τέμπο, που εναλλάσσεται ανάμεσα στις εικόνες των σκίτσων και τον λόγο, που πάλλονται μαζί, ανάλογα και με τη σκέψη μας.
Συναντάμε στιγμές πραγματικής έκπληξης, και σκηνές που παρόλο ότι τις συναντήσαμε στην καθημερινότητα μας, εδώ μεταλλάσσονται παραμορφώνονται και δίνουν μία άλλη εξήγηση που ξαφνικά αντιμετωπίζουμε, άλλωστε τι μπορεί να είναι αυτό που μας αφήνει αδιάφορους, το βατό το γνωστό, το ρουτινιέρικο το πολυπαιγμένο το ξαναμασημένο, ανήκει αυτό στην τέχνη; όχι. Στην τέχνη το μεγαλείο είναι να υπάρχει άποψη, σε όλα, ακόμα και για τα πιο απλά θέματα. Χωρίς άποψη τέχνη δεν υπάρχει, και εδώ για κάθε θέμα που απασχολεί τον Παπδημητρίου υπάρχουν πολλές, και σε μεγάλη πολυποικιλότητα απόψεων.
Είναι τέτοιες οι απόψεις του, που ενώ ζούμε στο τώρα τις διάφορες καταστάσεις, ξαφνικά μία του ατάκα ή ένα του σκιτσό είναι αρκετό να μας εκτίναξη σε μία άλλη κατάσταση στην αντιπέρα και ασυνήθιστη όχθη της μη πραγματικότητας.
Να βρεθούμε σε άγνωστα, αλλά όχι επικίνδυνα νερά, για να μην μας χαλάσει η διαθέσει, αλλά να προβληματιστούμε ευχάριστα να μπούμε στην διαδικασία του ψαξίματος, γιατί με το έργο του μας κάνει προτάσεις που είμαστε αναγκασμένοι να εξερευνήσουμε - άλλες και άλλες και άλλες - πτυχές της κοινωνίας μας, και να βρισκόμαστε σε μία διαρκής πνευματική ανησυχία, που αντί να μας εκνευρίζει, να μας ικανοποιεί, που όλο και περισσότερο έχουμε αυτή την ανάγκη, εξ άλλου τη νόημα μπορεί να έχει η ζωή μας όταν από αυτή λείπουν τα ενδιαφέροντα που την εναλλάσσουν από τις διαφορές επαφές, τις συναναστροφές, την προσωπική μας κινητικότητα, την έκφρασή μας, και κυρίως την αντιμετώπιση των δεδομένων, που ναι, μεν τα θεωρούμε δεδομένα και τα αντιμετωπίζουμε περιφρονητικά, αλλά έρχονται κάποιες στιγμές, που μας ξαφνιάζει το ανεπάντεχό τους, αυτό το ανεπάντεχο, είναι και το εργαλείο που σμιλεύει σκίτσο και λόγο, στα έργα του ο Παπαδημητρίου.
Και από αυτό το σημείο και μετά, όλη η υπόθεση της καλλιτεχνικής του δημιουργίας ανήκει αποκλειστικά στον δημιουργό μας, και είναι σίγουρο πώς με το πέρασμα του χρόνου που θα έχουμε κι άλλες νέες δημιουργίες στα χέρια μας από αυτόν, θα απασχοληθούμε ξανά μαζί του.
Τα κόμικς του είναι μία μικρή περιπέτεια αίσθησης των προσωπικών του προτιμήσεων, πρώτα, και μετά γίνονται αντικείμενο δημοσιοποίησης, δηλαδή αν αυτό που δημιουργεί δεν είναι στις προτιμήσεις του δεν ασχολείται καθόλου με αυτό, δεν παίζει δηλαδή τον ρόλο του παραγγελιοδόχου ώστε να δημιουργεί έργα σύμφωνα με τις προτιμήσεις του κοινού, ή των απαιτήσεων της μόδας που το κοινό επιβάλει αυτό όπως θέλει τα κόμικς του. Πρόκειται για έργο καθαρά προσωπικής αντιλήψεις, και όχι εμπορικής σκοπιμότητας, προσαρμοσμένο στα γούστα του κοινού που καταστρέφει την πραγματική τέχνη και την προσαρμόζει σε αντικείμενο εμπορικού κέρδους. Σε τελική ανάλυση δεν κάνει έργο μαζικής κατανάλωσης.
Βάγιας Εμμαν. (ΜΑΝΟΛΟ).
** Μένοντας για λίγο τώρα στα δυο αστεράκια θα αλλάξω το μοτίβο μου για να δω άλλες πτυχές στην πολύπλευρη αντιμετώπιση που χρειάζεται να γίνει πάνω στην σκιτσογραφική του εργασία, αλλά και των κείμενων που συνοδεύουν τα σκίτσα, για να σταθούμε σε ένα λόγο, σε λέξεις ζυγιασμένες μετρημένες απαλές αλλά που προβληματίζουν σε ένα κυρίαρχο τέμπο, που εναλλάσσεται ανάμεσα στις εικόνες των σκίτσων και τον λόγο, που πάλλονται μαζί, ανάλογα και με τη σκέψη μας.
Συναντάμε στιγμές πραγματικής έκπληξης, και σκηνές που παρόλο ότι τις συναντήσαμε στην καθημερινότητα μας, εδώ μεταλλάσσονται παραμορφώνονται και δίνουν μία άλλη εξήγηση που ξαφνικά αντιμετωπίζουμε, άλλωστε τι μπορεί να είναι αυτό που μας αφήνει αδιάφορους, το βατό το γνωστό, το ρουτινιέρικο το πολυπαιγμένο το ξαναμασημένο, ανήκει αυτό στην τέχνη; όχι. Στην τέχνη το μεγαλείο είναι να υπάρχει άποψη, σε όλα, ακόμα και για τα πιο απλά θέματα. Χωρίς άποψη τέχνη δεν υπάρχει, και εδώ για κάθε θέμα που απασχολεί τον Παπδημητρίου υπάρχουν πολλές, και σε μεγάλη πολυποικιλότητα απόψεων.
Είναι τέτοιες οι απόψεις του, που ενώ ζούμε στο τώρα τις διάφορες καταστάσεις, ξαφνικά μία του ατάκα ή ένα του σκιτσό είναι αρκετό να μας εκτίναξη σε μία άλλη κατάσταση στην αντιπέρα και ασυνήθιστη όχθη της μη πραγματικότητας.
Να βρεθούμε σε άγνωστα, αλλά όχι επικίνδυνα νερά, για να μην μας χαλάσει η διαθέσει, αλλά να προβληματιστούμε ευχάριστα να μπούμε στην διαδικασία του ψαξίματος, γιατί με το έργο του μας κάνει προτάσεις που είμαστε αναγκασμένοι να εξερευνήσουμε - άλλες και άλλες και άλλες - πτυχές της κοινωνίας μας, και να βρισκόμαστε σε μία διαρκής πνευματική ανησυχία, που αντί να μας εκνευρίζει, να μας ικανοποιεί, που όλο και περισσότερο έχουμε αυτή την ανάγκη, εξ άλλου τη νόημα μπορεί να έχει η ζωή μας όταν από αυτή λείπουν τα ενδιαφέροντα που την εναλλάσσουν από τις διαφορές επαφές, τις συναναστροφές, την προσωπική μας κινητικότητα, την έκφρασή μας, και κυρίως την αντιμετώπιση των δεδομένων, που ναι, μεν τα θεωρούμε δεδομένα και τα αντιμετωπίζουμε περιφρονητικά, αλλά έρχονται κάποιες στιγμές, που μας ξαφνιάζει το ανεπάντεχό τους, αυτό το ανεπάντεχο, είναι και το εργαλείο που σμιλεύει σκίτσο και λόγο, στα έργα του ο Παπαδημητρίου.
Και από αυτό το σημείο και μετά, όλη η υπόθεση της καλλιτεχνικής του δημιουργίας ανήκει αποκλειστικά στον δημιουργό μας, και είναι σίγουρο πώς με το πέρασμα του χρόνου που θα έχουμε κι άλλες νέες δημιουργίες στα χέρια μας από αυτόν, θα απασχοληθούμε ξανά μαζί του.
Τα κόμικς του είναι μία μικρή περιπέτεια αίσθησης των προσωπικών του προτιμήσεων, πρώτα, και μετά γίνονται αντικείμενο δημοσιοποίησης, δηλαδή αν αυτό που δημιουργεί δεν είναι στις προτιμήσεις του δεν ασχολείται καθόλου με αυτό, δεν παίζει δηλαδή τον ρόλο του παραγγελιοδόχου ώστε να δημιουργεί έργα σύμφωνα με τις προτιμήσεις του κοινού, ή των απαιτήσεων της μόδας που το κοινό επιβάλει αυτό όπως θέλει τα κόμικς του. Πρόκειται για έργο καθαρά προσωπικής αντιλήψεις, και όχι εμπορικής σκοπιμότητας, προσαρμοσμένο στα γούστα του κοινού που καταστρέφει την πραγματική τέχνη και την προσαρμόζει σε αντικείμενο εμπορικού κέρδους. Σε τελική ανάλυση δεν κάνει έργο μαζικής κατανάλωσης.
Βάγιας Εμμαν. (ΜΑΝΟΛΟ).
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
